‘Je moet het wel zelf doen en niet alleen!’
Dit staat op mijn websites als mijn motto. Voor mij is deze spreuk zo waar. Samen kom je immers verder, en waarom zou je alles alleen doen als het ook samen kan? Toch werd ik vorige week heel raar aangekeken toen ik vertelde dat ik ondersteuning had gevraagd aan een andere hulpverlener. ‘Wat, jíj hulp? Jij bent begeleider, coach en trainer, je hebt zoveel ervaring, waar heb jij nou een hulpverlener voor nodig?’
Als begeleider bij Kentalis geef ik hulp en begeleid ik. Ik werk 14 jaar op Weerklank en help de cliënten waar nodig, reik ideeën aan, geef tips om tot oplossingen te komen. Collega’s coach ik zo nu en dan op de werkvloer op het gebied van begeleiding, communicatie en samenwerking. ‘Jij stelt vaak van die vragen, zodat ik wel bij mijzelf naar binnen heb te gaan,’ hoorde ik laatst een van mijn collega’s zeggen. En het is leuk als zij dan later weer op het onderwerp terugkomen. Wel zelf, niet alleen.
Als oplossingsgericht en systemisch coach zie ik regelmatig mensen die gericht op zoek zijn naar hoe ze zaken anders kunnen aanpakken. Zij vragen mij dus zelf om hulp. En ik ben er na al die jaren wel achter gekomen dat er een behoorlijk taboe heerst op om hulp vragen. Beperkende overtuigingen zitten dan in de weg: om hulp vragen zou je zwak maken of raar, en natuurlijk vooral dat je alles zelf zou moeten kunnen. We zijn vaak zo streng voor onszelf en durven dan niet aan te geven dat we het even niet meer weten, dat we vastlopen, dat we soms de wanhoop nabij zijn… Om hulp vragen is dan een dappere daad.
Ik heb zelf om hulp gevraagd aan een professional die mij kan helpen om beter om te gaan met de dementie van mijn vader. Ik had geen ervaring met dementie, met iemand die steeds herhaalt wat hij zegt, zaken door elkaar haalt en afspraken vergeet. Ik werd gevoelsmatig in het nauw gedreven en wist het even niet meer. En nu spreek ik zo af en toe met iemand die ervaring heeft met dementie, die mij handvaten geeft, die mij vertelt dat het oké is als ik haar vragen stel en zelf niet meteen oplossingen heb. Ik moet het wel zelf doen en niet alleen. En ik kan je vertellen dat dat best oplucht, dat het me inzicht geeft en dat ik voor nu weer verder kan.
Oa. Adèle Bloemendaal zong het al in de jaren zeventig, en het blijft voor mij actueel: ‘We zijn toch op de wereld om mekaar, om mekaar, te helpen nietwaar?’
Comments are closed.